Wraz z pierwszymi pracami budowlanymi, z nakazu Wielkopolskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Poznaniu rozpoczęły się archeologiczne badania wykopaliskowe w Smolnicy, w pobliżu miejsca budowy nowego mostu na rzece Warcie. Efektem tych działań, na przełomie maja i czerwca jest odkrycie: 124 obiektów nieruchomych po osadzie ludności kultury łużyckiej, a także między innymi 2.024 fragmentów ceramiki naczyniowej, 35 grudek polepy, 2 próbek kości zwierzęcych, 5 próbek węgli drzewnych, 6 próbek organicznych ze studni

– Oprócz horyzontu kulturowego z okresu kultury łużyckiej wyróżniono jeszcze materiały luźne w postaci 22 przedmiotów krzemiennych, które można łączyć z horyzontem z okresu neolitu młodszej epoki kamienia (prawdopodobnie z około 3-2 tys. p.n.e.).
Ponadto zanotowano zabytki, odpowiadające tzw. okresowi wpływów rzymskich na naszych ziemiach, tj. okresowi I-IV wieku n.e. Reprezentują je 4 bryłki żużla poprodukcyjnego i być może dwa fragmenty żelaznego noża.
Ostatnimi wyróżnionymi zabytkami na tym stanowisku są artefakty z okresu nowożytnego (XVI-XIXw.), są to: 2 monety, m.in. tzw. boratynka za panowania króla Jana Kazimierza, 1 kula ołowiana od muszkietu, rzadki okaz krzemiennej skałki w oprawie metalowej oraz 3 okazy przedmiotów metalowych nieokreślonych typologicznie –  wyjaśnia archeolog Andrzej Krzyszowski z Biura Badań Archeologicznych, który dodaje że najliczniejsze w pozyskanym materiale wytwory z okresu kultury łużyckiej reprezentują fragment rozległej osady tej ludności. Na podstawie charakterystycznych wytworów ceramicznych oraz metalowych (brązowej szpili) można je wstępnie datować na tzw. okres z IV-V okresu epoki brązu, co w chronologii bezwzględnej odpowiada przedziałowi chronologicznemu od ok. 1.000 do około 650 roku p.n.e.

Z interesujących obiektów archeologicznych z tego okresu należy wymienić dwie jamy osadowe, których zanotowano brązową szpilę oraz większy fragment wazy ceramicznej z charakterystycznym ornamentem w postaci segmentowanych odcinków pionowych szerokich kanelur zlokalizowanych w górnej strefie brzuśca naczynia.

– Na uwagę zasługuje jeszcze rzadko notowana w tym okresie chronologicznym studnia. Dno tej studni, spoczywające na głębokości ok. 1,6 m od poziomu współczesnego gruntu, było pierwotnie obramowane drewnianą cembrowiną, po której zachowały się do naszych czasów jedynie ciemnej barwy smugi, z których pobrano próbki na określenie gatunkowe drewna użytego do jej budowy – dodaje Andrzej Krzyszowski.