16 lipca na Cmentarzu Komunalnym pożegnaliśmy naszą koleżankę i przyjaciółkę – Krystynę Tomczak. Był to dla nas wszystkich, członków Towarzystwa Miłośników Ziemi Wronieckiej trudny czas. Krystyna wiele lat pracowała w zarządzie TMZW, w gazecie „Wronieckie Sprawy”, organizowała nam wycieczki i wyjazdy oraz koordynowała pracę TMZW. Mówi się, że nie ma ludzi niezastąpionych. Sądzę jednak, że Krysię trudno będzie zastąpić. Teraz mogliśmy już zrobić tylko jedno: godnie Ją pożegnać. I tak się stało

Pożegnanie Krystyny Tomczak

Wronki, 16.07.2019 r.

            Krystyno, cóżeś nam uczyniła. Zamiast wyruszać z nami, jak zwykle o tym czasie, na wycieczkę, zgromadziłaś nas – pogrążonych w smutku i żałobie – nad swoją trumną. Trudno jest żegnać Ciebie, bo to Ty zawsze żegnałaś koleżanki i kolegów z naszego Towarzystwa, wyciskając łzy wzruszenia u żałobników. Chcieliśmy, aby chwytające za serce słowa padły z Twoich ust przy ostatnim pożegnaniu każdego z nas. Krysiu, trudno jest mi Tobie dorównać, tym bardziej żegnając osobę tak zasłużoną dla naszego regionu.

Do Wronek przybyłaś z rodzinnego Choszczna w 1975 r., w wieku 26 lat jako nauczycielka z bardzo dobrym przygotowaniem pedagogicznym: Liceum Pedagogiczne w Myśliborzu, później Wyższa Szkoła Nauczycielska w Szczecinie (nauczanie początkowe z wychowaniem muzycznym) i UAM w Poznaniu (pedagogika ogólna) w 1975 r. Przybywając do Wronek, rodzinnego miasta męża, podjęłaś pracę w Szkole Podstawowej nr 2 we Wronkach na etacie wicedyrektora szkoły. Rok później objęłaś funkcję dyrektora szkoły i pełniłaś ją przez kolejne 10 lat.

W tym czasie w szkole, mimo kryzysu gospodarczego, nastąpiły bardzo duże zmiany w zakresie poprawy warunków lokalowych placówki. Umiałaś pozyskać do prac społecznych wielu rodziców a na szczodrego sponsora sąsiadującą fabrykę mebli.

Szkoła pod Twoim kierownictwem wypracowała swój system wychowawczy. W 1981 r. z jej inicjatywy szkole nadano imię Kornela Makuszyńskiego, chociaż w pierwszej propozycji szkoła miała otrzymać imię patrona zbiorowego, walecznych harcerzy „Szarych Szeregów”. Niestety, były to jeszcze czas, w którym poprawność polityczna nie dopuszczała takich bohaterów na sztandary. Musiałaś przegrać walkę przed Kuratorium Oświaty i sekretarzem PZPR w Pile. W 1988 roku utworzyła Ogólnopolski Krąg Przyjaźni Szkół i Placówek im. Kornela Makuszyńskiego, któremu przewodniczyłaś do  2001 roku. Wówczas Krąg Przyjaźni skupiał ponad 50 placówek oświatowych
w Polsce.

W latach 1983-1989 kierowałaś jedyną w woj. pilskim Miejsko-Gminną Radą Postępu Pedagogicznego. Za odczyt pedagogiczny wyróżnioną zostałaś w Warszawie III nagrodą i dyplomem Pedagoga Nowatora. Jednocześnie nie przestawałaś podnosić swych kwalifikacji. Ukończyłaś 4 kierunki studiów podyplomowych:

– Samokształcenie kadr kierowniczych oświaty – 1977 UAM Poznań

– Podstaw Teorii i Metodyki ZHP -1981 WSP Bydgoszcz

– Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji -1990 Uniwersytet Warszawski

– Geografia – 1994 UAM Poznań.

W latach 1975-1987, równolegle z pracą dyrektorską, godziłaś obowiązki instruktora harcerskiego pełniąc funkcję komendanta Szczepu ZHP im. Szarych Szeregów (w stopniu harcmistrza). Organizowałaś największe w gminie (do 120 osób) akcje letnie i zimowe dla swoich wychowanków, pozyskując do współpracy liczne grono rodziców ze swojej szkoły. Po powrocie na etat nauczyciela, przez 4 lata realizowała nowatorski program dydaktyczny w ramach „Klasy Autorskiej” o profilu krajoznawczo-artystycznym. To były 10-dniowe wyprawy drugoklasistów w Polskę, szlakami szkół kornelowskich. Ewenement dydaktyczny i wspaniałe efekty w rozwoju edukacyjnym dzieci. Potrafiłaś z pomocą rodziców zdobyć pieniądze na te wyprawy i autokar od życzliwego Spomaszu. Ponad 30 lat temu to o były zbyt śmiałe innowacje
w oświacie. Niemożliwe okazało się możliwe. Ale wówczas królowała jeszcze zasada nie wychylania się, więc trzeba było „równać wyrównać dół”.

Po przejściu na emeryturę rozpoczęłaś pracę na pół etatu jako pedagog szkolny w Zespole Szkół nr 1 we Wronkach, gdzie koordynowałaś pracami przy nadaniu szkole imienia Powstańców Wielkopolskich (2000r). Duże Twoje zaangażowanie zaowocowało wypracowaniem bogatego ceremoniału szkoły, z którego korzysta się do dziś. Twoje zaangażowanie przy organizacji dwóch dużych zjazdów absolwentów Szkoły na Leśnej z okazji 55 i 60-lecia szkoły jest również godne uwagi.

Po zniesieniu cenzury i nastaniu wolności słowa, już w 1990 roku, po pierwszych wyborach samorządowych włączyłaś się do  zespołu redakcyjnego „Wronieckich Spraw”, czasopisma TMZW. Rozpoczęłaś pracę dziennikarską w prasie lokalnej, którą kontynuowałaś w Tygodniku Szamotulskim Wronieckim Bazarze i Gońcu Ziemi Wronieckiej do ostatnich swoich dni, póki sił starczyło. Twoimi tematami były sprawy społeczne, szczególnie dotyczące oświaty i kultury. Doceniałaś osiągnięcia młodych ludzi i pochylałaś się nad potrzebującymi pomocy. To tysiące godzin i setki artykułów utrwalających wydarzenia w naszej gminie (i nie tylko) mijających 30 lat.

Krystyna Tomczak słowo pisane pozostawiła nie tylko w prasie lokalnej i regionalnych periodykach, ale także w wydawanych przez TMZW książkach. Jest współautorką książki „Czas pamięci”, w której opisała kultywowanie pamięć o Powstaniu Wielkopolskim w gminie Wronki. Jest też autorką Przewodnika po ścieżce edukacyjnej „Śladami Powstania Wielkopolskiego po Ziemi Wronieckiej”. Współautorką książki „100 lat wronieckiego harcerstwa”. Także autorką pierwszego folderu wronieckiej „Dwójki” z okazji nadania szkole imienia. W Myśliborzu wydano jej monografię o historii tamtejszego Liceum Pedagogicznego, którego była absolwentką.

Praca w TMZW to również liczne otwarte imprezy organizowane dla społeczeństwa: biegi, wyścigi rowerowe, gry miejskie, turnieje wiedzy, festyny (z moim ulubionym zwierzakiem; powitania wiosny; nie mówiąc już o jubileuszach TMZW i wycieczkach. Wszędzie tam, gdzie włączałaś się ty Krysiu, impreza była zapięta na ostatni guzik. Byłaś znakomitym, perfekcyjnym organizatorem.

Nie można zapomnieć o Twoim zaangażowaniu w ratowaniu dwóch cmentarzy ewangelickich – w Popowie i Wartosławiu, o mobilizowaniu członków TMZW i młodzieży szkół gm. Wronki do ich sprzątania.

Byłaś niezastąpiona w pozyskiwaniu pieniędzy na nasze przedsięwzięcia, m.in. gdy brakowało nam 20 tys. zł na spłatę osiołka Psikusa z wronieckiego Rynku. Gdy Ty prosiłaś, trudno było odmówić.

W latach 1988-2006 byłaś radną Rady Miasta i Gminy Wronki. Z Twej inicjatywy powstała komisja oświaty i kultury, a kadencję samorządu 1988-2002 nazwano oświatową, w uznaniu osiągnięć przy realizacji sprawnego wprowadzenia reformy oświatowej (wprowadzenia gimnazjów) i generalnej poprawy warunków w bazie szkolnej (m.in. wybudowano 3 sale gimnastyczne, świetlicę dla dzieci niepełnosprawnych, wybudowano lub zmodernizowano kilka świetlic wiejskich).

W tym czasie aktywnie pracujesz w  Komitecie Współpracy Gminy Wronki z Zagranicą. Byłaś kierownikiem polskiej ekipy na międzynarodowej integracyjnej imprezie „Dni Europy” w Holandii, promując Polskę i Wronki.

Krysiu, wiele nas nauczyłaś bo byłaś wymagająca. Praca z Tobą nie była łatwa,  ale za to jej owoce słodkie. Sukcesy dawały satysfakcję i poczucie dumy. Dziękujemy Ci. Swoim życiem dawałaś przykład jak kochać swoją Małą Ojczyznę i szanować jej mieszkańców. Uczyłaś swoich wychowanków patriotyzmu ale też i życiowej zaradności. Wielu z nich dzisiaj odnoszą sukcesy zawodowe, są cenionymi społecznikami, wspaniałymi rodzicami. Sama masz dwie wspaniałe córki, jedna jest artystką, druga poszła w Twe ślady i kieruje Twoją ukochaną Kornelówką.

Krysiu, spójrz ilu ludzi przyszło Cię pożegnać. Są tutaj przedstawiciele władz samorządowych, przyjaciele, koleżanki i koledzy i Twoi wychowankowie, Twoi harcerze – Twoja duma. Przyszli bo Cię cenili, szanowali, kochali, są wdzięczni za dobro, które im podarowałaś. Dziś Ci dziękują i łzy ronią, że już na tej ziemi Cię nie spotkają, nie zobaczą Twego serdecznego uśmiechu.

Krystyno jesteś wzorem pedagoga dla swoich wychowanków i młodszych nauczycieli oraz przykładem zaangażowania obywatelskiego na rzecz lokalnej społeczności. Twoje zaangażowanie, kreatywność i osiągnięcia, w szczególności w zakresie działalności dydaktycznej i wychowawczej dla dzieci i młodzieży są znaczące nie tylko dla lokalnej społeczności.

Za swoją pracę zostałaś wyróżniona między innymi:

Nagrodą Ministra III stopnia (1978),
Medalem „Za Wybitne Zasługi w Rozwoju Oświaty Woj. Pilskiego” (1979),
nagrodą Kuratora (1981);
odznaką Przyjaciel Dziecka (1982),
Brązowym Krzyżem Zasługi (1983);
Złotą Odznaką „Za Zasługi w Rozwoju Woj. Pilskiego” (1987);
Złotym Krzyżem Zasługi dla ZHP (1988);
Medalem za wybitne osiągnięcia w zakresie postępu pedagogicznego (1988);
wpisem do Honorowej Księgi Wojewódzkiej Rady Postępu Pedagogicznego (1990);
Odznaką honorową „Za Zasługi dla Miasta i Gminy Wronki” (1991);
Medalem pracy organicznej „Labor Omnia Vincit”;
Medalem Komisji Edukacji Narodowej;
ponadto wieloma wyróżnieniami środowiskowymi.

Krysiu, osobiście jestem Ci bardzo wdzięczny za całe 30 lat wytężonej ale i owocnej współpracy na płaszczyźnie działalności społecznej w szkole, Towarzystwie i Radzie MiG Wronki. To dzięki Tobie uwierzyłem w swoje możliwości i doświadczyłem społecznego awansu.
Byłaś świetnym Nauczycielem.

Będzie nam wszystkim Ciebie brakowało!

Spoczywaj w pokoju!

Paweł Bugaj, prezes TMZW

Na cmentarzu pożegnałam Krysię – wspólnie z Pawłem napisanym tekstem. Nie wiem, czy Krysia byłaby ze mnie zadowolona. To Ona zawsze żegnała wszystkich, dla mnie był to pierwszy, i naprawdę bardzo trudny, raz. Zrobiłam to tylko dla Niej. Wiem, że Ona by to też dla mnie zrobiła.

Dziękujemy Jankowi Kwaśnemu za utrwalenie tych smutnych chwil. Do tej pory to zawsze Krysia starała się utrwalić chwile pożegnań naszych bliskich.
To kolejne pole, na którym nam Jej zabraknie… Nie mówiąc o tym, że później te chwile opisywała… 

 

TMZW oraz prawie wszystkie szkolne i harcerskie sztandary czuwały na mszy oraz żegnały Ją na cmentarzu. Wiemy, jak bardzo wielką przywiązywała do tego wagę.

fot. Jan Kwaśny