Dzień XVII

Do tej pory Wronki widniały gdzieś na horyzoncie jako coś odległego. Czasowo, przestrzennie, w każdym wymiarze. A oto i one. Wronki w rzeczy samej.

Dotarłyśmy, choć i podróż była ciekawa. Rano zaczęło się od tego, że zastałyśmy pusty baniak na wodę. Ula miała teorię, że to Marysia wypiła przez sen. Marysia miała teorię, że to dzikobobry się zakradły. Obie opcje równie prawdopodobne. Okazało się jednak, że baniak po prostu ma dziurę i cały nasz zapas oddałyśmy Matce Ziemi. Toteż zamiast leniwego poranka z dala od ludzi czym prędzej popłynęłyśmy właśnie do ludzi, żeby dali wodę.

I tak trafiłyśmy do Obrzycka. Z perspektywy Warty prezentuje się pięknie. A te pastwiska za mostem! Wymarzony biwak. Słońce, zielono, piękne okoliczności. Odwiedziłyśmy też Dom Pracy Twórczej i tak się nasłuchałyśmy o Raczyńskich, że rozmarzyłyśmy się na temat wielkich rodów i genealogii.

I w tym rozmarzeniu dotarłyśmy do rzeczonych Wronek. Tu zostałyśmy przywitanie przez osoby najlepsze z możliwych – zapalonych wodniaków działających w ośrodku kultury. Znaleźliśmy wspólny język. I teraz zrelaksowane oczekujemy na brzegu na nasze nieocenione wsparcie techniczno-logistyczne, które nadciąga z Poznania z przyczepą.

Bo jutro piknik!

Zapraszamy oczywiście. Od 14 aż do nocnego oglądania gwiazd.

Olszynki.
A swoją drogą to wiatr właśnie zaczął wiać w drugą stronę. Jakbyśmy płynęły, to wiałby nam w plecy.
Jakbyśmy płynęły.
Ale oczywiście nie płyniemy.
Życie.

Mobilne Centrum Kultury