Wronki – bardzo rzadka i piękna pocztówka.

Zanim do Wronek przywędrowali franciszkanie reformaci, przez 550 lat kościół i klasztor były własnością dominikanów. Sprowadził ich tam książę Przemysł II w 1279 r. Zakonnicy wznieśli pierwszy kościół i budynek klasztorny. Nie wiadomo, jak one wyglądały, gdyż w I połowie XVII w. podupadły na tyle, że konieczne stało się postawienie nowych budynków. Jednonawowy barokowy kościół był gotowy w ostatniej ćwierci XVII w. Jego fundatorem był Jan Korzbok Łącki, natomiast autorem projektu – Krzysztof Bonadura Starszy, Włoch, budowniczy wielu kościołów w Wielkopolsce, m. in. kościoła bernardynów w Sierakowie, poznańskich kościołów: reformatów na Wzgórzu Przemysła, karmelitów na Wzgórzu św. Wojciecha i bernardynów przy pl. Bernardyńskim.

W 1835 r. władze zaborcze zlikwidowały konwent dominikański. Kościół przed rozbiórką uratował zawiązany w Poznaniu w 1854 r. komitet obywatelski, który zebrał potrzebne fundusze, wykupił obiekty klasztorne i przeprowadził niezbędny remont. Kościół przekazano arcybiskupowi gnieźnieńsko-poznańskiemu Mieczysławowi Ledóchowskiemu, który w 1868 r. – w sytuacji, gdy władze pruskie zgodziły się na funkcjonowanie niektórych zakonów – sprowadził do Wronek franciszkanów reformatów. Powstał wówczas nowy, istniejący do dziś, budynek klasztorny.

Już w 1875 r. władze ponownie zamknęły klasztor (przy kościele rezydowali tylko pojedynczy ojcowie franciszkanie). Zakonnicy franciszkańscy powrócili do wronieckiego klasztoru w 1924 r.

Od 1925 r. w budynku funkcjonowało Niższe Seminarium Duchowne, kształcące na poziomie szkoły średniej, a w 1931 r. umieszczono tam studium teologiczne, stanowiące część zakonnego seminarium duchownego.

Po 1945 r. w budynku urządzono internat, a potem dom dziecka. Franciszkanie odzyskali go na początku lat 90. XX w. Odtąd działa tam Wyższe Seminarium Duchowne. (do 2022 r.- dopisek red.)

Pocztówka sprzed 1918 r. ze zbiorów Biblioteki Głównej Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza.